Του Γιάννη Πανάγου
Ο συνεχώς εντεινόμενος ανταγωνισμός στον κλάδο της τυροκομίας φέρνει στην επιφάνεια κρυμμένους θησαυρούς οι οποίοι συνδυάζουν τα χαρακτηριστικά ενός τόπου με ιδιαίτερη ποικιλομορφία, όπως επίσης και το πέρασμα από αυτά τα μέρη λαών με σπουδαία παράδοση στην παραγωγή τυριών.
Βεβαίως, η Φέτα παραμένει η ναυαρχίδα της εγχώριας τυροκομίας, με διεύρυνση της παρουσίας της, κυρίως στη διεθνή αγορά. Νέα παιδιά, με σπουδές στην παρασκευή τυριών, δείχνουν να υιοθετούν στην επαγγελματική τους ενασχόληση με το συγκεκριμένο προϊόν τις πλέον παραδοσιακές μεθόδους, όπως για παράδειγμα τη βαρελίσια Φέτα
Παρά τις πληθωριστικές πιέσεις και την άνοδο των τιμών στο ράφι, η γνήσια Φέτα απέδειξε ότι διατηρεί σταθερά μια θέση στο τραπέζι του καταναλωτή που την έχει γευθεί στα καλύτερά της και δεν δείχνει διατεθειμένος να την ανταλλάξει με κάποιο από τα λεγόμενα λευκά – νωπά τυριά.
Την ίδια στιγμή ωστόσο δεν είναι λίγοι οι συντελεστές του κλάδου που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν είτε την άγνοια του καταναλωτικού κοινού, είτε την οικονομική του ανέχεια, λανσάροντας στην αγορά είδη παραπλήσια της Φέτας που βέβαια δεν είναι Φέτα και συχνά ροκανίζουν τη φήμη της.
Η αγορά είναι ανοιχτή για όλους, επομένως αυτό που έχει σημασία είναι η δυνατότητα της Πολιτείας να βάζει τα πράγματα στη θέση τους και η επίμονη προσπάθεια των συντελεστών του κλάδου να στηρίξουν την αυθεντική συνταγή και να εμπεδώσουν τη γεύση της στη συνείδηση του καταναλωτή.
Αν υπάρχει μια απειλή για τη Φέτα αλλά και ευρύτερα για τον κλάδο των τυριών στη χώρα μας, αυτή προέρχεται από την επάρκεια ποιοτικής και εγχώριας πρώτης ύλης, η οποία να μπορεί να προσδώσει στο κάθε είδος τυριού τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου.
Με αυτή την έννοια απαιτείται καλύτερος σχεδιασμός από πλευρές Πολιτείας και βελτίωση των συνθηκών κάτω από τις οποίες κάνει τη δουλειά του ο Έλληνας κτηνοτρόφος και ειδικά ο αιγοπροβατοτρόφος. Την ίδια στιγμή είναι απαραίτητη η περαιτέρω βελτίωση της σχέσης ανάμεσα στους κτηνοτρόφους και τους μεταποιητές με πρώτο ζητούμενο την επιστροφή υπεραξίας στον παραγωγό, τουλάχιστον στις περιπτώσεις που η ποιότητα της πρώτης ύλης είναι εξαιρετική.
Η τεχνολογία έχει τον τρόπο να μετρά κάθε στιγμή την ποιότητα της πρώτης ύλης και η ψηφιακή εποχή επιτρέπει την ιχνηλασιμότητα και τη διάγνωση της ταυτότητας του τελικού προϊόντος. Αυτό που χρειάζεται είναι σεβασμός του ενός στη δουλειά του άλλου και μια Πολιτεία που να θέτει ακριβοδίκαια και να επιβάλει ισομερώς τους όρους του παιχνιδιού.
*Απο το editorial της 5ης έκδοσης του Τοp 50 by Τυροκόμος που κυκλοφορεί 27 Οκτωβρίου σε ολόκληρη τη χώρα.
